Aikido jest sztuką walki skodyfikowaną przez senseia Morihei Ueshibę pod koniec dziewiętnastego i na początku dwudziestego wieku. Twórca aikido oparł rzuty i dźwignie na starodawnym i na wpół mitycznym nurcie aikijutsu, a pracę nóg i sztukę posługiwania się bokkenem na tradycyjnej szermierce kenjutsu. Sztukę posługiwania się jo i koordynację ruchów na podstawie jodo ze słynnej szkoły Yagu ryu. Jak żadna inna sztuka walki, aikido kładzie nacisk na moralny i psychologiczny wymiar działań, oraz na odpowiedzialność za zdrowie i życie drugiego człowieka w całym procesie treningu i walki.
Techniki aikido składają się głównie z rzutów, dźwigni, szczególnie z dźwigni na małe stawy: nadgarstki i łokcie, oraz uników i padów (ukemi). Według Jerzego Miłkowskiego, autora książek o sztukach walki, w najbardziej rozbudowanych systemach aikido wyróżnia się ponad dwa tysiące technik lub kombinacji technicznych.
Oprócz walki wręcz aikido zawiera elementy walki bronią, w celach ćwiczebnych używane są jo, bokken, tanto.
Aikido współczesne składa się z kilkunastu szkół i nurtów, o mniej lub bardziej praktycznym nastawieniu. Sztuka walki przerodziła się współcześnie w szeroko rozumianą działalność rekreacyjno-zdrowotną, o jednej z najbardziej spośród wszystkich sztuk walki kwestionowanych przydatności do samoobrony. Na wielu internetowych forach dyskusyjnych trwają zażarte dyskusje co do skuteczności technik Aikido w przypadku walki ulicznej, co jest przyczyną wielu kłótni. Zarzuty są wysuwane zwykle przez dyskutantów spostrzegających sztuki walki poprzez pryzmat rywalizacji sportowej, zwłaszcza w MMA. Koreańską sztuką walki, wykazującą podobieństwo do aikido w technikach dźwigni i rzutów, jest hapkido.